NADWZROCZNI W SOCZEWKACH KONTAKTOWYCH branża Nadwzroczność (dalekowzroczność, hipermetropia) to jedna z wad wzroku, którą łatwo przeoczyć lub zbagatelizować. Wiele osób dopiero w relatywnie późnym wieku dowiaduje się, że potrzebuje korekcji – gdy pojawiają się dokuczliwe symptomy, takie jak np.: bóle głowy, szybkie zmęczenie podczas pracy w bliży, problemy z widzeniem obuocznym, a nawet forie lub tropie. strefa eksperta strefa eksperta strefa eksperta dr hab. Jacek Pniewski, prof. UW Akademickie Centrum Kształcenia Optometrystów Wydział Fizyki, Uniwersytet Warszawski Specjaliści doskonale wiedzą, że niedostrzeganie nadwzroczności jest zwykle spowodowane kompensacją poprzez odpowiednią akomodację, szczególnie u dzieci. Czy można postawić hipotezę, że stosowanie soczewek kontaktowych u osób nadwzrocznych różni się od przypadków krótkowzroczności? Czy inne są motywacje lub praktyka kontaktologiczna? Czym jest nadwzroczność Współczesna wiedza o budowie oka – zarówno stricte optyczna, jak i anatomiczna – definiuje nadwzroczność jako niedopasowanie mocy układu optycznego oka (układu rogówka– soczewka) do długości gałki ocznej. Ogólnie przyjmuje się, że z nadwzrocznością mamy do czynienia, gdy obraz odległego przedmiotu, tworzony przez rozluźnione oko (soczewkę), powstaje za siatkówką. Co ciekawe, sama optyka oka nadwzrocznego nie całkiem pasuje do źródłosłowu – łacińskiej nazwy tej wady wzroku: hyperopia oznacza dosłownie „lepszy wzrok”. Z punktu widzenia przyosiowej optyki geometrycznej nie ma różnicy między ogniskowaniem przez oko emetropowe a ogniskowaniem przez akomodujące oko nadwzroczne. Także w praktyce klinicznej ostrość wzroku w obu tych przypadkach jest podobna. Rodzaje nadwzroczności Najpopularniejsza klasyfikacja nadwzroczności dzieli ją na: refrakcyjną (ang. curvatural, refractive) i osiową (ang. axial) – w zależności od tego, czy moc optyczna rogówki (rzadziej soczewki lub obu tych elementów) jest za mała w stosunku do prawidłowej długości gałki ocznej, czy też gałka oczna jest za krótka, przy prawidłowej mocy optycznej układu oka. Ta klasyfikacja jest jednak niepełna, bo przyczyn niedopasowania mocy do odległości (etiologia) może być bardzo wiele i nie są to rzadkie przypadki. Oprócz budowy anatomicznej nadwzroczność może być wywołana np. przez: zmiany rozkładu współczynnika załamania światła w soczewce wewnątrzgałkowej (ang. index hypermetropia), związane z wiekiem lub wywołane przez postępującą zaćmę, w szczególności jądrową lub podtorebkową; przesunięcie soczewki wewnątrzgałkowej w kierunku do tyłu – po operacji lub w wyniku urazu (ang. positional hypermetropia); przypadkowe lub intencjonalne przekorygowanie podczas operacji zaćmowej (ang. consecutive); porażenie akomodacji – nadwzroczność czynnościową (ang. functional hypermetropia); afakię – brak soczewki wewnątrzgałkowej (ang. aphakia) [P. Artal, Handbook of visual optics, CRC Press, 2017]. Możliwe i stosowane są także inne podziały nadwzroczności, np. związane z wielkością wady. Nadwzroczność indukowana Dość ciekawym przypadkiem jest nadwzroczność indukowana w trakcie podróży statkiem kosmicznym. Wzrost ciśnienia płynu mózgowo-rdzeniowego, wywołany brakiem grawitacji, powoduje przesunięcie tylnego bieguna gałki ocznej do przodu, co sprawia, że gałka oczna ulega skróceniu. 96
RkJQdWJsaXNoZXIy NDI0NjE=