strefbaraenksżpaerta strefa eksperta strefa eksperta podczas doboru i dopasowania oprawy korekcyjnej w salonie optycznym). W praktyce nie zawsze do recepty dopisywana jest odległość wierzchołkowa – nawet wtedy, gdy oczekujemy tej informacji. Istnieje wówczas pewne ryzyko, że wykonane okulary korekcyjne nie dadzą pełnego komfortu widzenia (przykład A). Może się zdarzyć i tak, że nieświadomie odległości w oprawie próbnej i korekcyjnej będą niemal identyczne (przykład C). Aby dokonać pomiaru jakiegoś parametru poza jego definicją, musimy znać techniki pomiarowe służące określenia wartości miary wielkości mierzonej. Gdy chcemy zmierzyć odległość, musimy ustalić pozycje punktów początkowego i końcowego. W przypadku pomiaru odległości wierzchołkowej może pojawić się problem, gdy soczewki w oprawie korekcyjnej jeszcze nie ma, a przestrzeń tarczy wypełniają jedynie cienkie demolensy. Czy zatem pozycja tylnej powierzchni soczewki będzie pokrywać się z pozycją powierzchni wewnętrznej demolensu? W przypadku soczewek do korekcji krótkowzroczności o grubości centralnej na poziomie ok. 2 mm o płaskiej powierzchni przedniej możemy uznać, że wierzchołek tylnej powierzchni znajdzie się w pobliżu reklama płaszczyzny rowka oprawy, a więc wynik pomiaru wykonany od demolensu nie będzie istotnie odbiegał od wartości po zamontowaniu soczewek w oprawie. W przypadku soczewek do korekcji nadwzroczności o większych krzywiznach powierzchni, z określonym sposobem obróbki krawędzi soczewek (np. ustawienie fasety w oprawie pełnej), określonej średnicy oraz konstrukcji, pozycja wierzchołka tylnego może się nieco bardziej różnić od położenia demolensu. Szczególnie dotyczyć to będzie soczewek z komponentem pryzmatycznym wysokich wartości, które mają większą grubość i których montaż w oprawie (np. wysunięcie lub cofnięcie fasety) wpływa również na wartość mocy pryzmatycznej. Pomiar odległości wierzchołkowej podczas badania refrakcji umożliwia podziałka umieszczona przy foropterze lub oprawie próbnej. Z kolei ustalenie tej miary w oprawie korekcyjnej wymaga użycia przyrządów pomiarowych, których nie będę tu szczegółowo omawiał. Nadmienię tylko, że współcześnie coraz częściej w salonach optycznych znajdujemy jedno uniwersalne narzędzie w postaci cyfrowego systemu pomiarowego. Jeśli nie posiadamy takich narzędzi to, najprostszym i najtańszym sposobem jest pomiar przy użyciu dwóch źrenicówek. Algorytm postępowania jest następujący: 1. Ustawiamy się bokiem do klienta – w taki sposób, aby front oprawy leżał na osi widzenia jednego oka (wtedy jedna tarcza zasłania drugą i nie występuje błąd paralaksy). 2. Obserwujemy położenie wierzchołka rogówki, starając się odnieść ją do pozycji na zauszniku. 3. Zdejmujemy oprawę i ustawiamy źrenicówkę na zausznikach równolegle do frontu oprawy, ustawiając wartość zero w odległości zaobserwowanej pozycji wierzchołka rogówki. 4. Drugą źrenicówkę (przezroczystą) ustawiamy prostopadle do pierwszej – w punkcie wskazującym odległość NPD klienta w taki sposób, aby jej czubek opierał się na demolensie. 5. Ze skali drugiej źrenicówki odczytujemy wartość odległości wierzchołkowej (w milimetrach). Na koniec warto wspomnieć, że zmiana odległości wierzchołkowej oznacza także zmianę powiększenia okularowego oraz pola widzenia, co ma znaczenie szczególnie przy korygowaniu wysokich wad refrakcji. 71
RkJQdWJsaXNoZXIy NDI0NjE=